Zespół ciasnoty podbarkowej

1. Czym jest przestrzeń podbarkowa?

2. Co to jest zespół ciasnoty podbarkowej?

3. Leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej

1. Czym jest przestrzeń podbarkowa?

Z kolei jej dolna część jest utworzona przez głowę kości ramiennej i towarzyszący jej guzek większy. W jej świetle znajdują się takie struktury jak kaletka podbarkowa, kaletka pierścienia rotatorów oraz ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia. Od góry cieśń podbarkowa jest ograniczona przez wyrostek barkowy, więzadło kruczo-barkowe, a także staw barkowo-obojczykowy. Warto dodać, że przestrzeń ta nie jest pusta. Przestrzeń podbarkowa to wolna przestrzeń w obrębie stawu barkowego, która jest położona pomiędzy konkretnymi strukturami stawu.

2. Co to jest zespół ciasnoty podbarkowej?

Efektem tego jest zwiększenie ucisku na kaletki i ścięgna mięśnia dwugłowego. Czynników, które mogą doprowadzić do wystąpienia tego zespołu, jest stosunkowo wiele: – haczykowaty kształt wyrostka barkowego; – dysbalans mięśniowy wynikający z niesymetrycznego obciążania ciała; – zmiany morfologiczne w obrębie innych struktur narządu ruchu: więzadła kruczo-barkowego, stawu barkowo-obojczykowego, końca dalszego obojczyka; – dysfunkcje tkanek miękkich w obrębie mięśni pierścienia rotatorów lub stabilizatorów łopatki na ścianie klatki piersiowej; – patologiczne procesy o podłożu biochemicznym w obrębie układu immunologicznego; – zmiany hormonalne; – niektóre choroby, jak cukrzyca, zaburzenia sercowo-naczyniowe bądź neurologiczne; – przebyte urazy, kontuzje sportowe, zabiegi chirurgiczne bądź unieruchomienia. Najczęściej wskazywanymi dyscyplinami sprzyjającymi ciasnocie podbarkowej są baseball, pływanie, pchnięcie kulą oraz te wymagające wszelkiego rodzaju impulsywnych ruchów. Mowa o nadmiernym zmniejszeniu jej rozmiarów lub zwiększeniu ciśnienia w jej wnętrzu. Niekiedy ucisk może być tak duży, że z czasem może prowadzić do zmiażdżenia tych elementów. Zespół ciasnoty podbarkowej jest bardzo częstą występującą patologią wśród osób czynnie uprawiających sport, jest powszechna u większości zawodników, którzy wykonują ruch uniesienia ramienia połączony ze zgięciem w przód. Zespół ciasnoty podbarkowej jest problemem dotyczącym wcześniej wspomnianej przestrzeni.

3. Leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej

Mowa tu o MRI, RTG lub zdjęciu USG. Elementy leczenia zachowawczego to najczęściej odpoczynek i unikanie czynności powodujących zaostrzenie objawów. Jego zadaniem będzie wzmocnienie struktur pierścienia mięśni rotatorów i rozciągnięcie zbyt napiętych elementów. To bardzo silny i skuteczny sposób na zniwelowanie objawów ciasnoty podbarkowej, jednak podczas ich stosowania należy wykonywać zdjęcia USG. Leki należy wprowadzać dokładnie w 2 mm kaletki podbarkowej. Leczenie operacyjne ma na celu przede wszystkim zwiększenie ograniczonego miejsca wewnątrz stawu, co na dłużej niweluje dolegliwości bólowe i sprzyja odzyskaniu prawidłowego zakresu ruchu. Rozpoznanie zespołu ciasnoty podbarkowej odbywa się dzięki przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem i badaniu fizykalnemu, w trakcie którego specjalista powinien zwrócić uwagę na ruchomość, obrysy stawu, jego wygląd zewnętrzny, a także tkliwość i temperaturę. Podstawowym celem leczenia jest przede wszystkim całkowite zniesienie utrudniających funkcjonowanie dolegliwości bólowych i przywrócenie jak największej sprawności w chorym stawie. Bardzo dobrym sposobem na pozbycie się nadmiernego napięcia lub obniżenie ciśnienia wewnątrzstawowego jest skorzystanie z usług fizjoterapeuty. W przypadku gdy pomoc fizjoterapeuty i odpoczynek nie przynoszą rezultatów, bardzo często stosowaną metodą jest farmakoterapia z wykorzystaniem leków steroidowych, czyli tzw. Blokad. Nieprawidłowa iniekcja blokady może doprowadzić do dodatkowego uszkodzenia ścięgna mięśnia dwugłowego. Jeżeli powyższe metody zawodzą i nie widać znaczącej poprawy, zaleca się przeprowadzenie interwencji chirurgicznej. Bardzo często w trakcie zabiegu artroskopowego w obrębie stawu barkowego lekarz może wykryć inne utajone problemy, jak choroba zwyrodnieniowa, przerwanie ciągłości mięśni kompleksu rotatorów czy stan zapalny ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia. Obowiązkowo należy przeprowadzić uzupełniające badanie obrazowe, które w 100% potwierdzi obecność tej patologii.