Szukaj
Język
Zakresy ruchu – mobilność i stabilność
Spis treści
1. Znaczenie stabilizacji tułowia
Wielu sportowców nie myśli o świadomej aktywacji mięśni głębokich w celu stabilizacji. Jeśli ruch jest wykonywany nieświadomie, można zauważyć pewne nieprawidłowości. Trenerzy często swoim podopiecznym wydają takie polecenia jak napnij brzuch, kieruj pępek do kręgosłupa, wyprostuj plecy. Oddychanie przeponowe ma ogromne znaczenie w przypadku stabilizacji odcinka lędźwiowego. Takie czynności jak chodzenie, podnoszenie czy przenoszenie ciężkich przedmiotów bez stabilnego odcinka lędźwiowego może doprowadzić do urazu. Umiejętność ta wpłynie na poprawę komfortu życia, przyczyni się do zniwelowania bólu pleców oraz zapobiegnie rozwojowi nieprawidłowych przyzwyczajeń biomechanicznych. Przy wykonywaniu codziennych czynności zazwyczaj nie przywiązujemy wagi do stabilizacji. Cała uwaga skupiona jest na ciężarze, ilości pracy do wykonania w danej jednostce treningowej, czasie, liczbie powtórzeń czy grupie mięśniowej. Najważniejsze podczas nauki wzorców funkcjonalnych są prawidłowe oddychanie i świadome stabilizowanie postawy. Są to komendy nieadekwatne – niewielki odsetek trenujących potrafi świadomie kontrolować oddech. Umiejętność ta jest przydatna nie tylko w treningu siłowym. Warto poświęcić czas na naukę stabilizacji. Trening na niestabilnym podłożu poprawia koordynację nerwowo-mięśniową, może być również narzędziem służącym do odbudowy kontroli motorycznej po urazach, jednak w przypadku stabilizacji nie przynosi korzyści. Jest to funkcja automatyczna.2. Czy to w ogóle kiedy nie należy zwiększać zakresu ruchu?
Dużą rolę w kontekście mobilności stawowej odgrywa budowa ciała. Jeżeli za priorytet postawimy sobie zwiększenie ruchomości w stawie skokowym górnym (potrzebnej np. Do zrobienia przysiadu), a wraz z kolejnymi treningami nie udaje się osiągnąć tego efektu, może być to związane z anatomicznymi ograniczeniami, specyficzną budową. U osób starszych mogą pojawić się ograniczenia, np. W postaci zwapnienia czy zużycia stawu, w takim wypadku nie należy zwiększać zakresu ruchu, lecz siłę budować w obecnych zakresach. Czynnikami ograniczającymi mogą być m.in. Ukształtowanie kostne, staż i rodzaj treningu, urazy, kontuzje, nadmierne napięcie torebki stawowej czy koordynacja nerwowo-mięśniowa. Każdy człowiek potrzebuje odpowiedniego zakresu ruchu w stawie ramiennym, aby móc np. Chwytać przedmioty, i w stawach kolanowym i skokowym – aby móc sprawnie się przemieszczać. Ta sama sytuacja może dotyczyć osób młodych czy tych w wieku 30–40 lat, u których również można zaobserwować zużycie stawu.3. Koncepcja „joint by joint approach” w praktyce
W ciągu ostatnich kilkunastu lat powstała nowa koncepcja „leakage vs linkage”, według której każdy staw powinien być mobilny, a dopiero potem stabilny. Według koncepcji „joint by joint approach” Graya Cooka stawy w organizmie człowieka powinny być naprzemiennie mobilne i stabilne. W pierwszej kolejności należy dążyć do usprawnienia stawu, poprawić jego zakres ruchu oraz ślizgi stawowe, a dopiero później na mobilnym stawie budować stabilność. Jest to konieczne do pracy w pełnych zakresach ruchu, przy jednoczesnej ochronie miejsc najbardziej narażonych na przeciążenia.
