Szukaj
logo
Szukaj
Artykuł jest w trybie podglądu

Wsparcie żywieniowe w kontuzjach

Strona główna Artykuły Wsparcie żywieniowe w kontuzjach

Wsparcie żywieniowe w kontuzjach

Poważniejsze mogą spowodować unieruchomienie kończyny na dłuższy czas. Pierwszy etap, gojenie, pojawia się zaraz po uszkodzeniu – obejmuje zmniejszenie lub całkowite ograniczenie aktywności. Warto zauważyć, że odbudowa, regeneracja kośćca nieco różni się od odbudowy tkanek miękkich. Niedobór energii, witamin, soli mineralnych, makroskładników, w szczególności białka, może upośledzać gojenie się ran i nasilać utratę masy mięśniowej. Odpowiednie dostosowanie ilości makroskładników i zapotrzebowania energetycznego wspomoże odbudowę, dostarczy energii potrzebnej do wykonywania aktywności. Urazy fizyczne są nieuniknionym elementem życia osób aktywnych fizycznie. Okres powrotu do pełnej sprawności obejmuje kilka etapów. Składa się z trzech faz: stanu zapalnego, proliferacji, remodelingu. Wsparcie żywieniowe w tym okresie ma na celu zminimalizowanie negatywnych aspektów unieruchomienia. Drugi etap obejmuje powrót do aktywności. W zależności od nasilenia urazu powrót do pełnej sprawności może trwać od kilku tygodni lub miesięcy do kilku lat. W zależności od ciężkości mogą przyczynić się do zmniejszenia częstości treningów lub chwilowego ograniczenia aktywności fizycznej.

Spis treści

1. Zalecenia dotyczące białka

Dostarczenie „cegiełek” białkowych w odpowiedniej ilości jest bardzo ważne. Z kolei mniejsza ilość białka może mieć negatywny wpływ na metabolizm mięśniowy, nawet jeśli całkowite spożycie pozostaje na poziomie zalecanym. Drastyczny spadek spożycia białka może prowadzić do powstania ujemnego bilansu azotowego. Badania sugerują, że dzienne zapotrzebowanie na białko u osób kontuzjowanych powinno wynosić 1, 6–2, 5 g/kg masy ciała. Porcje białka powinny być skrupulatnie rozplanowane w jadłospisie żywieniowym. Niewystarczające spożycie utrudnia gojenie się ran, zwiększa stany zapalne. Ograniczanie zapotrzebowania energetycznego może równocześnie wpłynąć na zmniejszenie ilości dostarczanego białka. To zaburzenie może być widoczne u osób spożywających większą ilość białka. Dodatkowo w okresie bezczynności mięśnie stają się mniej wrażliwe anabolicznie – utrudnia to budowę, a nawet podtrzymanie masy mięśniowej. Jest to ilość wymagana do podtrzymania masy mięśniowej podczas unieruchomienia. Należy dostarczać odpowiednich ilości pełnowartościowego białka w określonych odstępach czasowych, co 3–4 godziny (20–40 g lub 0, 3–0, 4 g/kg, 3 g leucyny). Należy brać pod uwagę, że utrata masy mięśniowej jest związana ze zmniejszoną syntezą białek miofibrylarnych, a procesy leczenia są w dużym stopniu uzależnione od syntezy kolagenu i innych białek.

2. <extra_id_0> Suplementy diety <extra_id_1>

Powszechne stosowanie kreatyny ma na celu zwiększenie przyrostu masy mięśniowej podczas ćwiczeń oporowych. Z jednej strony suplementacja kreatyną przez 2 tygodnie przez osoby zdrowe z unieruchomioną kończyną nie wiązała się ze zmniejszoną utratą masy mięśniowej. Zaleca się stosowanie 10 g dziennie przez 2 tygodnie, a następnie 5 g dziennie przez 4–6 tygodni. Znajdują się w produktach spożywczych takich jak tłuste ryby morskie, owoce morza, olej rzepakowy, oliwaz oliwek, nasiona lnu; dodatkowo dostępne są w postaci suplementów diety. Podanie kwasów omega-3 warto rozważyć u osób, u których występuje przedłużający się stan zapalny. Zalecenia dotyczące suplementacji kwasami omega-3 podczas unieruchomienia należy traktować z dużą ostrożnością. Kreatyna jest jednym z takich składników. Dowody dotyczące stosowania kreatyny w celu zapobiegania utracie masy mięśniowej podczas unieruchomienia nie są jednoznaczne. Z drugiej strony w trakcie rehabilitacji po aktywacji ciała suplementacja kreatyną powoduje zwiększenie przyrostu mięśni oraz siły w zestawieniu z placebo. Kwasy omega-3 często są stosowane przez osoby będące w trakcie rekonwalescencji ze względu na swoje działanie przeciwzapalne i immunomodulujące. Pomimo ich zdrowotnych właściwości wprowadzenie suplementacji kwasami omega-3 wydaje się nierozważnym działaniem. Można jednak znaleźć badania, których wyniki sugerują, by nie wprowadzać kwasów omega-3 w ostrych stanach zapalnych z uwagi na upośledzenie gojenia się ran. Istnieje uzasadnienie dla zwiększenia spożycia składników odżywczych innych niż białko podczas unieruchomienia lub zmniejszonej aktywności po urazie.
Zródło

Tipton K.D., Nutritional Support for Exercise-Induced Injuries, „Sports Medicine” 2015, 45, 93–104.
English K.L., Leucine partially protects muscle mass and function during bed rest in middle-aged adults, „The American Journal of Clinical Nutrition” 2016, 103(2), 465–473.