Szukaj
Język
Wady postawy – skoliozy
Spis treści
1. Czym jest skolioza kręgosłupa?
Można więc przyjąć, że mamy do czynienia z trójpłaszczyznową deformacją kręgosłupa, której cechą charakterystyczną jest obecność rzeczywistego bocznego skrzywienia. Jednak brak leczenia lub niewłaściwie poprowadzona rehabilitacja mogą spowodować trwałe zmiany, które skutkują naprawdę poważnymi dysfunkcjami w późniejszych latach. Skolioza to boczne skrzywienie kręgosłupa będące odchyleniem od osi anatomicznej całego kręgosłupa lub jego odcinka w trzech płaszczyznach: czołowej, strzałkowej i poprzecznej. Oczywiście nie należy zapominać, że skoliozy rozwijają się głównie w wieku dziecięcym. Definicja schorzenia określanego mianem skoliozy jest bardzo szeroka, dlatego ta użyta w tekście jest de facto utworzona z kilku innych, które moim zdaniem idealnie się uzupełniają.2. Skolioza – przyczyny
Część uczonych przyjmuje stanowisko, że głównym problemem jest tak zwane jądro skoliozy w obrębie kręgów, krążków międzykręgowych lub struktur więzadłowych. Druga grupa doszukuje się przyczyny w upośledzeniu równowagi mięśniowej, która może być uwarunkowana zmianami w obrębie układu nerwowego. W etiopatogenezie bocznych skrzywień kręgosłupa biorą udział dwa podstawowe czynniki – etiologiczny oraz biomechaniczny. Natomiast drugi jest wspólny dla każdego rodzaju skrzywienia bez względu na jego etiologię. Można więc rzec, że jest to czynnik sterujący progresją skoliozy. Mianem tym określa się prawie 80% wszystkich schorzeń i odnosi się ono do tych patologii, które nie posiadają określonej i zdolnej do uchwycenia przyczyny. W fachowej literaturze na temat patogenezy tego schorzenia możemy natrafić na wiele różnych poglądów. Mowa więc tutaj o biernym aparacie podpórczym kręgosłupa. Bez względu na stanowisko każdy z poglądów zgodnie potwierdza jeden fakt. Ten pierwszy jest zazwyczaj różnorodny i zapoczątkowuje cały proces patologii. Działa on zgodnie z prawami fizyki i wzrostu. Warto również dodać, że znaczną część skolioz stanowią schorzenia idiopatyczne. Przyczyn powstawania oraz rozwoju skolioz są jest bardzo wiele.3. Podział
Poniżej przedstawiam podział skolioz ze względu na różne czynniki. Lokalizacja skrzywienia: – szyjne, – szyjno-piersiowe, – piersiowe, – piersiowo-lędźwiowe, – lędźwiowe. Pierwotność skrzywienia: – pierwotne, – wtórne (następstwo konkretnych i zdolnych do uchwycenia zmian). Stopień wyrównania się czynno-biernego skrzywienia: – czynne (zdolne do wyrównania poprzez odpowiednie napięcie konkretnych grup mięśniowych), – bierne (wyrównanie następuje dzięki konkretnym pozycjom i ułożeniom ciała). Stopień mechanicznego wyrównania skrzywienia: – wyrównane (suma wartości kątowych wygięć wtórnych jest w przybliżeniu równa wartości kątowej wygięcia pierwotnego), – niewyrównane (wartość kątowa wygięcia pierwotnego jest znacznie większa od sumy wartości kątowych wygięć wtórnych). Dzięki temu będzie łatwiej ją sklasyfikować oraz zaplanować postępowanie niezbędne do jej wyleczenia. One natomiast niejako determinują przynależność poszczególnych skrzywień do systematycznych grup, w których można rozpatrywać tę patologię. Etiologia: – czynnościowe (zmiany ograniczają się do tkanek miękkich – po wyeliminowaniu czynnika wywołującego skoliozę następuje powrót do zdrowia), – strukturalne (powodujące trwałe zmiany): a) kostnopochodne, b) neuropochodne, c) mięśniopochodne. Liczba łuków: – jednołukowe (odcinkowe lub całkowite), – wieloodcinkowe. Okres ujawnienia się skrzywienia: – wrodzone, – rozwojowe, – nabyte. Wielkość kąta skrzywienia wyrażanego w stopniach*: – I stopnia → do 20º, – II stopnia → od 20 do 40º, – III stopnia → od 40 do 60º, – IV stopnia → powyżej 60º. *podział według Bogdanowa. Jak widać, skolioza jest schorzeniem, które można rozpatrywać pod wieloma względami, dlatego należy zwracać uwagę na większą liczbę cech niż sama wielkość skrzywienia. Skoliozy są grupą jednostek chorobowych, które mogą być rozpatrywane pod względem wielu zmiennych.4. <extra_id_0> Diagnostyka Polski <extra_id_1> Kategoria <extra_id_2> Kategoria: Diagnostyka
Ten schemat polega na wykreśleniu prostych wzdłuż górnej powierzchni górnego kręgu krańcowego oraz dolnej powierzchni dolnego kręgu krańcowego. Do uzyskanych linii rysujemy proste prostopadłe, które wskazują kąt stanowiący wielkość wygięcia w stopniach. W praktyce bierze się pod uwagę nie właściwy kąt, ale tak zwany kąt dopełniający (górny albo dolny). Inną i równie popularną metodą są badania obrazowe za pomocą RTG. Zazwyczaj wykonujemy dwa zdjęcia w różnych pozycjach – stojącej i leżącej. Owe różnice świadczą o gibkości i korektywności wygięć przez wyeliminowanie siły ciężkości. Jedną z nich jest popularna Metoda Cobba. Kręgi krańcowe oznaczają początek i koniec skrzywienia. Możliwe jest dzięki temu, że owe proste przecinają się z boku wygięcia. Jego wartość liczbowa wzrasta proporcjonalnie do zwiększania się deformacji. W jego przypadku wyniki są jednoznaczne, pozwala także na wykrycie rotacji i torsji. Powodem takiego postępowania jest możliwość wykazania różnicy wartości kątowych wygięć w zależności od ułożenia ciała. Oprócz wcześniej wspomnianej metody wizualnej oceny postawy oraz symetryczności struktur istnieją inne sposoby diagnozowania skolioz.5. <extra_id_0> Kategoria <extra_id_1> Kategoria: Leczenie Polski <extra_id_2>
Istnieje reguła, że dopóki trwa wzrost kostny, a aparat ruchu jest zdolny do „modelowania", należy prowadzić intensywną rehabilitację ukierunkowaną na korekcję powstałego skrzywienia. Jego podstawę powinny tworzyć następujące zasady: – rozciąganie mięśni po stronie wklęsłej oraz wzmacnianie struktur w wypukłych fragmentach, – odzyskanie fizjologicznych krzywizn, – działanie derotacyjne, – zachowanie lub odtworzenie pełnej ruchomości kręgosłupa we wszystkich płaszczyznach, – wyrobienie nawyku przyjmowania prawidłowej postawy ciała podczas wykonywania wszystkich codziennych czynności, – uaktywnienie narządu ruchu, układu oddechowego i układu krążeniowego, a także poprawa ogólnej wydolności organizmu, – uzyskanie odpowiedniej siły mięśniowej, głównie mięśni posturalnych (przede wszystkim mięśnie brzucha), – utrzymanie i/lub zwiększenie ruchomości w stawach, – pozycjonowanie tułowia – stosowanie ćwiczeń mających wypośrodkować postawę ciała. Jednym z głównych punktów postępowania rehabilitacyjnego są ćwiczenia asymetryczne. W przypadku ich stosowania należy pamiętać o bezwzględnym stosowaniu symetrycznego układu ciała we wszystkich pozycjach wyjściowych. Ćwiczenia przeciwwskazane w przypadku tej jednostki chorobowej to wszelkiego rodzaju aktywności antygrawitacyjne, elongacyjne oraz pozycje prowadzące do wydłużenia kręgosłupa, np. Zwisy. Ich głównym celem jest stabilizacja punktów końcowych (jak miednica i głowa), a także całego szkieletu osiowego. Gorsety powinny być stosowane w przypadku niezakończonego wzrostu kostnego oraz skolioz progresujących o wartości od 25 do 45º. W przypadku skolioz należy zdać sobie sprawę, że najważniejszy jest czas. Postępowanie terapeutyczne w przypadku skolioz powinno opierać się przede wszystkim na gimnastyce korekcyjnej. Utrzymanie wyprostowanej głowy, szyi i tułowia ponad właściwie ustawioną miednicą. To aktywności, które dążą do wygięcia kręgosłupa w stronę przeciwną do istniejącego skrzywienia. W przeciwnym przypadku mogą one powodować pogłębienie skrzywień kompensacyjnych. Inną i równie popularną metodą leczenia skolioz jest stosowanie zaopatrzenia ortopedycznego w formie gorsetów. Oprócz tego poniekąd wymuszają na pacjencie przyjmowanie prawidłowej postawy ciała, powodują korekcje skrzywienia, a także zapobiegają jego progresji. W przypadku skrzywień o niższej wartości (tj. Poniżej 25º) warunkiem noszenia gorsetu jest fakt, że odnotowujemy tutaj dużą progresję, czyli powyżej 5º w ciągu 6 miesięcy. Im schorzenie zostanie szybciej wykryte, tym większa szansa na jego zastopowanie, a nawet całkowite zniesienie.
