Szukaj
Język
Szafran – kosztowny suplement
Spis treści
1. Drogocenny kwiat
Crocus sativus, czyli szafran uprawny, jest popularnym kwiatem, który należy do roślin z rodziny kosaćcowatych. Ze względu na bardzo drogą uprawę jego produkcja jest ograniczona i pracochłonna, a to z kolei rzutuje na jego wysoką cenę. Głównymi dostawcami szafranu są Iran, Hiszpania oraz Turcja. Roślina posiada bardzo bogatą historię. W czasach starożytnych była wykorzystywana nie tylko jako przyprawa, ale również jako składnik barwników, perfum oraz leków. Rzymianie wykorzystywali szafran jako metodę na zwalczanie kaca – kwiat był umieszczany w winie przed jego spożyciem. W hinduizmie jest stosowany wraz z innymi preparatami w rytualnych obrzędach.2. W jakich przypadkach stosować szafran?
Oprócz kulinarnego zastosowania szafranu roślina ta ma również etykietkę środka prozdrowotnego. W małych porcjach ma działanie antydepresyjne, przeciwlękowe i uspokajające. Wiąże się to z faktem, że przyjmowanie szafranu prowadzi do wzrostu stężenia hormonów układu nerwowego. Mowa tu o serotoninie i dopaminie, które warunkują nastrój i samopoczucie. W starożytności szafran był również stosowany jako afrodyzjak, antidotum na trucizny, środek pobudzający trawienie i wspomagający przepływ krwi, a także lek na odrę. W późniejszym okresie (średniowieczu) niejednokrotnie wykorzystywano go w terapii astmy i infekcji układu oddechowego, czarnej ospy lub szkarlatyny. Szafranowi przypisuje się też skuteczne działanie podczas leczenia artretyzmu, bezsenności, problemów żołądkowych, chorób serca i gałek ocznych. Bardzo często jest wymieniany jako środek wiatropędny, regulator cyklu miesiączkowego, preparat przeciwgorączkowy i zmniejszający objawy choroby Alzheimera.3. Wskazówki do suplementacji
Zalecana dobowa dawka szafranu powinna wynosić maksymalnie 30 mg. Ilość ta powinna być spożywana przez osiem kolejnych tygodni. W przypadku przewlekłych problemów powyższa dawka powinna być stosowana dwa razy w ciągu dnia, po 15 mg na porcję. Podczas suplementacji szafranem należy zachować szczególną ostrożność. Przyjmowanie preparatu w dawce przekraczającej 1200 mg na porcję może powodować wymioty, a 2000 mg rośliny może sprzyjać zmianom we krwi i modyfikacji jej parametrów hemodynamicznych. Badania przeprowadzone na zwierzętach dowodzą, że dawka wynosząca 20, 7 g na kilogram masy ciała prowadzi do śmierci.
