Szukaj
Język
Reedukacja posturalna – samodzielna korekcja ciała
Spis treści
1. Podstawowe założenia
Upośledzenie sfery neurofizjologicznej objawia się brakiem samoświadomości podczas utrzymywania postawy wyprostowanej. Kolejną sferą jest sfera anatomiczna. Nieprawidłowości dotyczą ruchomości biernej, czego najczęstszą konsekwencją jest zablokowanie stawowe. W przypadku jej zaburzeń zwykle dochodzi do rozwoju dystonii mięśniowej polegającej na występowaniu mimowolnych ruchów w różnych odcinkach ciała. Czwartym, ale równie ważnym składnikiem wpływającym na postawę ciała jest środowisko, czyli nie tylko warunki socjoekonomiczne, w jakich żyje człowiek, ale i rodzaj wykonywanej pracy. Ostatnią sferą jest sfera emocjonalno-wolicjonalna. Nadmierne stosowanie środków psychoaktywnych oraz alkoholu także przyczynia się do upośledzenia nawyku przyjmowania prawidłowej postawy ciała. Najważniejsza z nich jest płaszczyzna neurofizjologiczna, która warunkuje nawyk utrzymywania właściwej postawy ciała. W przypadku zaburzeń tego typu osoba z wadą postawy w sposób nawykowy przyjmuje nieprawidłową postawę ciała. Mowa tu o elementach kostno-stawowo-więzadłowych, których upośledzenie związane jest z ograniczonym zakresem ruchu. Z tą sferą powiązana jest sfera mięśniowa. Oprócz tego zaburzenie sfery mięśniowej powoduje patologiczne rozciągnięcie lub zbyt duże napięcie torebek stawowych (czego efektem może być ograniczenie ruchomości), a także nierównomierne rozłożenie sił nacisku w obrębie struktury kostnej kręgosłupa. Często osoby pracujące umysłowo, np. W biurze, mają większą tendencję do nabywania wad postawy ze względu na ograniczoną ruchomość (w przeciwieństwie np. Do pracowników fizycznych). Nadmierny stres, pośpiech, strach czy duża ilość zmartwień również mogą wpływać na sylwetkę. Podstawą reedukacji posturalnej jest uwzględnienie pięciu różnych sfer, które wpływają na prawidłowe ustawienie ciała.2. <extra_id_0> Etapy <extra_id_1> Etapy <extra_id_2> Etapy English:
Zwiększenie wiedzy w tym zakresie pozwala zrozumieć istotę problemu, a także ewentualne jego następstwa, które mogą wystąpić, jeżeli nie wprowadzi się odpowiedniego działania. Na drugim etapie należy starać się przeciwdziałać skutkom zaburzeń w sferze anatomicznej, a nawet je eliminować. Po zakończeniu tego etapu należy przejść do korekcji praktycznej, która może mieć charakter zarówno globalny, jak i lokalny. Przykładami mogą być nauka retrakcji głowy i barków czy zmniejszenie nadmiernego przodopochylenia miednicy. Można przyjąć, że czwarty etap korekcji polega na samodzielnym sprawdzaniu się, doskonaleniu i utrzymaniu wypracowanych efektów. Idealnym odzwierciedleniem istoty reedukacji posturalnej jest myśl Kutzner-Kozińskiej, która została wyrażona czterema prostymi słowami: widzieć – chcieć – czuć – umieć. Proces rozpoczyna się od zwiększenia świadomości na temat istniejącej wady. Autoterapia polega przede wszystkim na wizualnym korygowaniu sylwetki w lustrze oraz treningu ukierunkowanym na poprawę czucia głębokiego. Powstałe dysproporcje w aparacie kostno-stawowo-mięśniowo-więzadłowym są punktem wyjścia do przywrócenia prawidłowej funkcjonalności struktur narządu ruchu. Początkowo z pomocą terapeuty lub innej osoby (a z czasem jedynie lustra i świadomości własnego ciała) należy wyrównać ewentualne asymetrie i wyeliminować odstępstwa od prawidłowej postawy ciała. Kolejną fazą reedukacji posturalnej jest utrwalenie wypracowanego nawyku przyjmowania prawidłowej postawy ciała. Ostatnią fazą jest przejście do automatyzacji – oznacza to, że skutkiem całego procesu reedukacji posturalnej ma być w pełni świadome korygowanie sylwetki bez względu na zaistniałą sytuację, czas czy miejsce. Proces reedukacji posturalnej przebiega w pięciu etapach – można tu dostrzec pewną analogię do wcześniej opisanych sfer.
