Szukaj
Język
Kuchnia tradycyjna – co tak naprawdę jedli dawniej Polacy
Spis treści
1. Jak powstała kuchnia tradycyjna
Już w pierwszej połowie trzeciego tysiąclecia przed naszą erą na obecnych ziemiach polskich zaczęto trudnić się rolnictwem i hodowlą zwierząt, był to punkt zwrotny w rozwoju cywilizacji. Pierwsze techniki kulinarne takie jak opiekanie, suszenie na słońcu, wędzenie w dymie i kiszenie wykorzystywano w celu wydłużenia trwałości produktów. Co ciekawe, pokrywa się to z dzisiejszymi zaleceniami, mimo że nauka o żywieniu nie była wtedy znana. Pierwsze rośliny uprawiane na ziemiach polskich to głównie pszenica, jęczmień, bób, groch i proso. Znacznie później, bo w pierwszej połowie XVIII w., na polskich stołach zaczęły królować ziemniaki, które do dziś są jednym z najważniejszych produktów. Popularności nie zdobyły owoce morza (z wyjątkiem raków, które wyławiano z rzek). Królowa Bona przywiozła ze sobą nieznane dotąd warzywa, część z nich wchodzi w skład dobrze znanej dzisiaj włoszczyzny. Dzięki wpływom francuskim popularne stały się takie techniki kulinarne jak blanszowanie, faszerowanie, panierowanie czy marynowanie. Pierwsi ludzie trudnili się zbieractwem i łowiectwem. Osiadły tryb życia umożliwił założenie pierwszych osad, a później miast. Podstawą diety ówczesnych ludzi były zboża i warzywa skrobiowe, które zaspokajały ok. Połowy zapotrzebowania energetycznego. W kuchni Dalekiego Wschodu dominował ryż, w Ameryce Środkowej – kukurydza, a w Europie – pszenica. W pierwszym tysiącleciu naszej ery najpopularniejszym zbożem stało się żyto. Mieszkańcy wsi spożywali głównie rośliny, z kolei w miastach w jadłospisie bogatszej ludności zaczęły dominować mięso (głównie dziczyzna i ptactwo) i ryby. Kuchnia polska za sprawą władców, a dokładniej ich żon, ulegała zagranicznym wpływom, szczególnie włoskim i francuskim. Zaczęto uprawiać seler, kalafior, pory, szparagi, sałatę i karczochy. Konieczność zdobywania pożywienia była nieodłącznym elementem życia człowieka od samych jego początków.2. <extra_id_0> Co jedzono języka polski <extra_id_1> <extra_id_2>? <extra_id_3> <extra_id_4>:
Spożywano owoce uprawiane w sadach, a w lasach zbierano jagody oraz grzyby. Do słodzenia używano miodu pszczelego. Często spożywano bryje (gęsta papka ze zboża i wody), prażuchy (potrawa z prażonego ziarna) i polewki (rodzaj rzadkiej zupy). Podstawę żywienia chłopów stanowiły pieczywo wypiekane z grubej mąki, kasza, groch, kapusta i soczewica. Mięsa jadano bardzo niewiele, od czasu do czasu na stołach pojawiały się ryby i ptactwo. Uprawiano głównie groch, kapustę, marchew, pietruszkę, buraki, rzepę, cebulę i czosnek. Najpopularniejsze rodzime przyprawy to koper i gorczyca. Cukier był wówczas rarytasem, na jego kupno stać było tylko najbogatszych. Rzadko pito mleko, wyrabiano z niego masło i sery przeznaczone głównie na sprzedaż. Pojawienie się na ziemiach polskich ziemniaków było dla wielu osób ratunkiem przed głodem. Kuchnia chłopska była skromna i oparta przede wszystkim na warzywach i zbożach.3. <extra_id_0> Translate this page <extra_id_1> Switch <extra_id_2> Polish: Switch <extra_id_3> Switch <extra_id_4> Przejdź na:
Mimo rozwoju hodowli nie zrezygnowano z polowania na dzikie zwierzęta takie jak żubry, łosie, niedźwiedzie, dziki, jelenie, zające, kaczki, kuropatwy i przepiórki. Znane były pieprz, cynamon, szafran, imbir, goździki, gałka muszkatołowa, migdały i rodzynki. W dokumentach z XIV w. Zachowały się wzmianki o potrawach takich jak flaki, zrazy, ryba w sosie szafranowym, gęś z migdałami i faszerowane rodzynkami kurczęta. Przygotowywano pasztety, galarety i ciasta z dodatkiem drogocennych przypraw korzennych. Organizowano wystawne uczty, na których nie brakowało różnych potraw. Najważniejszym daniem było pieczyste, czyli stos pieczonych mięs ułożonych w kształt piramidy. Cukiernicy przygotowywali rozmaite desery. Taka dieta nie sprzyjała zdrowiu. Szlachta i bogatsi mieszczanie spożywali znacznie więcej mięsa i ryb w zestawieniu z uboższymi rodakami. Już w średniowieczu stosowano wiele przypraw, które kupcy przywozili z dalekich krajów. Do mięs, zwykle opiekanych na ruszcie, podawano wyraziste sosy, które często miały zamaskować nieprzyjemny posmak wynikający ze zbyt długiego przechowywania produktów. Potrawy stawały się coraz bardziej wymyślne. Na stołach pojawiały się egzotyczne owoce uprawiane w oranżeriach – brzoskwinie, morele i winogrona. Podawano wędliny i zapiekane w cieście francuskim warzywa. Na spodzie znajdowała się wołowina i cielęcina, dalej baranina oraz pieczone ptactwo – indyki, gęsi, kurczęta i kuropatwy. Wszystko to popijano dużymi ilościami wina, piwa i syconego miodu. Nic więc dziwnego, że bogacze cierpieli często na podagrę, nazywaną chorobę królów. Hodowano świnie, bydło, owce i drób.4. Historia najbardziej znanych polskich dań
Obecny jadłospis Polaków w dużej mierze różni się od tego, co spożywali nasi przodkowie. Skąd zatem wzięły się najpopularniejsze dania?5. <extra_id_0> Autor <extra_id_1> Autor: Pierogi Polski:
Pomysł na nadziewanie farszem kawałków ciasta pochodzi z Chin, następnie przywędrował do nas ze wschodu. W XVII w. Było to już jedno z najbardziej znanych polskich dań.. W Polsce znane były już w XII w. Przygotowywano pierogi z kapustą słodką lub kwaśną, grzybami, cebulą, a także na słodko – z serem lub makiem. Większość obcokrajowców zapytanych o to, co kojarzy im się z Polską, odpowie, że pierogi.6. Żur
Ma charakterystyczny kwaśny smak. Wywodzi się z tradycji chłopskiej. Na polskich stołach gości np. Podczas wielkanocnego śniadania.. Podaje się go z wędzoną kiełbasą, jajkiem lub ziemniakami. Nazwa „żur” pochodzi od niemieckiego słowa „sauer”, co oznacza „kwaśny”. Tradycyjna receptura na śląski żur została w 2006 r. Wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych. To zupa przygotowywana na bazie wywaru mięsnego zagęszczonego zakwasem z mąki żytniej.
