Szukaj
logo
Szukaj
Artykuł jest w trybie podglądu

Ile kalorii ma herbata? Jaki jest jej skład chemiczny

Strona główna Artykuły Ile kalorii ma herbata? Jaki jest jej skład chemiczny

Ile kalorii ma herbata? Jaki jest jej skład chemiczny

Herbata jest ceniona nie tylko za swoje walory smakowo-zapachowe, ale również zbawienny wpływ na zdrowie człowieka. Herbata to najpopularniejszy napój na świecie. Czas dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Wyróżnia się kilka jej rodzajów, m.in. Czarną, czerwoną, zieloną i białą.

Spis treści

1. Herbata – skład chemiczny

Świeże liście składają się w 25% z węglowodanów, 15% z białek i 2% z tłuszczu. Jednak za korzystne właściwości herbacianych naparów odpowiadają substancje takie jak polifenole, garbniki, teofilina, teobromina i kofeina. Skład chemiczny herbaty zależy od jej rodzaju. Zawierają także witaminy (z grupy B, C i K) i składniki mineralne (wapń, mangan, żelazo, potas, krzem, fosfor i jod). Jedna filiżanka herbaty zawiera średnio 50–100 mg związków polifenolowych. W liściach herbacianych wyróżnia się około 300 różnych substancji.

2. Herbata jako źródło manganu

Poza tym jest niezbędny do budowy kości i wytwarzania krwinek czerwonych. Poniższa tabela przedstawia zawartość manganu w poszczególnych rodzajach herbaty. Pierwiastek ten jest bardzo istotny dla organizmu, gdyż bierze udział w metabolizmie węglowodanów, białek i tłuszczów oraz reakcjach obronnych organizmu. Odgrywa także ważną rolę w procesach rozrodczych i funkcjonowaniu układu nerwowego. Herbata stanowi bardzo dobre źródło manganu.

3. Średnia zawartość manganu [mg/100 g] w różnych rodzajach herbaty

Liściasta Torebkowa 41, 0 ± 18, 0 62, 2 ± 34, 2 Liściasta Torebkowa 92, 1 ± 37, 3 98, 1 ± 34, 3 Liściasta Torebkowa 74, 5 ± 12, 5 74, 5 ± 12, 5 Źródło: Brzezicha-Cirocka J., Grembecka M., Szefer P., Herbata jako źródło manganu w codziennej diecie człowieka, „Bromatologia i Chemia Toksykologiczna” 2016, 49(3), 234–237. Analiza Brzezichy-Cirockiej J., Grembeckiej M. I Szefera P. Wykazała, że spożycie 2–3 filiżanek herbaty dziennie stanowi cenne źródło manganu w diecie człowieka.

4. Herbata czarna jako źródło kofeiny

Wzmaga także wydzielanie kwasu solnego w żołądku i rozkurcza mięśnie gładkie, co może przyczyniać się do rozwoju stanów zapalnych na powierzchni błon żołądka i jelit. Oprócz działania pobudzającego ten alkaloid wykazuje również właściwości moczopędne. Spośród wszystkich herbat to właśnie herbata czarna zawiera największe ilości kofeiny.

5. Herbata zielona jako źródło antyoksydantów

Związki polifenolowe wykazują szczególnie pozytywny wpływ na zdrowie człowieka, m.in.: – obniżają stężenie tzw. Złego cholesterolu, – wspierają redukcję tkanki tłuszczowej, przez co przyczyniają się do spadku masy ciała, – neutralizują nadmiar wolnych rodników, – zmniejszają ryzyko zachorowania na choroby układu krążenia oraz niektóre nowotwory. Aby napar obfitował w te cenne związki, susz należy zalać wodą o temperaturze 80°C i zaparzać przez 10 minut. Oprócz kwasu askorbinowego w jej składzie występują także inne przeciwutleniacze takie jak flawonoidy i katechiny. Na zawartość antyoksydantów w zielonej herbacie wpływa sposób jej zaparzania. Podczas produkcji herbaty zielonej pomija się etap fermentacji liści, dzięki czemu zawiera ona więcej witaminy C w zestawieniu z pozostałymi rodzajami herbaty.

Kategorie:
Zródło

Błaszak B. et al., Wpływ sposobu przygotowania zielonej herbaty na zawartość składników aktywnych, „Inżynieria Przetwórstwa Spożywczego” 2017, 1(21), 9–12.
Bojarowicz H., Przygoda M., Kofeina. Cz. 1. Powszechność stosowania kofeiny oraz jej działania na organizm, „Problemy Higieny i Epidemiologii” 2012, 93(1), 8–13.
Brzezicha-Cirocka J., Grembecka M., Szefer P., Herbata jako źródło manganu w codziennej diecie człowieka, „Bromatologia i Chemia Toksykologiczna” 2016, 49(3), 234–237.
Ciborowska H., Rudnicka A., Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka, Warszawa 2010, 164.
Matysek-Nawrocka M., Cyrankiewicz P., Substancje biologicznie aktywne pozyskiwane z herbaty, kawy i kakao oraz ich zastosowanie w kosmetykach, „Postępy Fitoterapii” 2016, 17(2), 139–144.