Szukaj
Język
Durian, azjatycki król owoców – pochodzenie, zastosowanie, ciekawostki
Spis treści
1. Durian – pochodzenie
Znany jest także jako rościan lub zybuczkowiec. Występuje dziko na południu Taninthayi, w Dolnej Birmie i wokół wiosek na Półwyspie Malajskim. Oprócz Azji hodowany również w Australii, Ameryce Środkowej i Północnej. Durian (Durio zibethinus L.) to owoc należący do rodziny Bombacaceae. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji i sąsiednich wysp. Powszechnie uprawiany wzdłuż dróg lub w sadach od południowo-wschodnich Indii i Cejlonu do Nowej Gwinei. Największym eksporterem owoców durianu jest Tajlandia. Jego nazwa pochodzi od malezyjskiego słowa duri oznaczającego kolec.2. Durian – drzewo
W Indiach kwitnie na brzegach strumieni, gdzie jej korzenie mogą sięgać wody. Zazwyczaj kwitnie w marcu i kwietniu lub we wrześniu i w październiku. Są wyprostowane, z krótkim prostym pniem i nieregularną koroną z szorstkimi cienkimi gałęziami, które są porośnięte młodymi lub miedzianymi łuskami. Z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu pokryte szarymi lub brązowo-czerwonymi włoskami. Durian nazywany jest „królem owoców” z powodu jego dużych rozmiarów oraz wagi. Pokryty jest grubą zielonkawą lub żółtawą skórką z kolcami. Owoce spadają na ziemię, gdzie dojrzewają. Po opadnięciu z drzewa stają się w pełni dojrzałe w ciągu 2–4 dni, a już po 5 lub 6 dniach są niezdatne do spożycia. Do prawidłowego wzrostu potrzebuje obfitych opadów. Najlepiej rośnie na głębokich glebach aluwialnych lub gliniastych. Drzewa durianu są bardzo wysokie – osiągają nawet 40 m wysokości. Liście są podłużne i lancetowate lub eliptyczne, jajowate, zaokrąglone u podstawy z ostro zakończonym wierzchołkiem. Posiada trójpłatkowate kwiaty w kolorach od białego do złocistobrązowego. Owoc durianu może bowiem osiągać do 4 kg wagi i 40 cm długości. Wewnątrz owocu znajduje się kremowy jadalny miąższ o konsystencji budyniu. Są bardzo nietrwałe. Durian jest rośliną tropikalną.3. Durian – smak i zapach
.Naukowcy z niemieckiego Centrum Badawczego Chemii Spożywczej postanowili zająć się zagadką niezwykłego zapachu tego owocu. W tym celu pobrali ekstrakt z owoców durianu pochodzących z Tajlandii i rozłożyli go za pomocą spektrometru masowego oraz chromatografu gazowego. Okazało się, że za silny odór nie odpowiada pojedynczy związek, ale mieszanina szeregu różnych substancji chemicznych. Badanie wykazało obecność w owocu 50 odrębnych związków, w tym 8 nieznanych dotąd nauce. W dalszym etapie analizy naukowcy powiązali każdą oznaczoną substancję z konkretnym zapachem. Wyodrębnili m.in. Zapach przypalonej cebuli, czosnku, sera, miodu, wołowiny, ekstraktu drożdżowego, kałamarnicy i pora. A istnieje wiele odmian durianów, samych nazwanych jest około 300. Choć kilka z nich jest bezzapachowych, większość charakteryzuje się silnym zapachem, wręcz odorem. Przypomina on połączenie zepsutego mięsa oraz sera pleśniowego. Jednak każdemu kojarzy się z czymś innym. Wszyscy, którzy choć raz mieli przyjemność wąchać owoce durianu, na pewno go zapamiętali. Odkrywca roślin otis w. Barrett opisał zapach durianu jako połączenie sera, gnijącej cebuli, terpentyny lub czosnku i kilku ostrych przypraw. Jednakże po zjedzeniu miąższu wypowiedział się, że ten zapach jest ledwo zauważalny. Natomiast według a.r. Wallace’a miąższ durianu jest bogatym kremem o smaku migdałów, ale wyczuwa również smaki przypominające ser śmietankowy, cebulę, wino sherry i inne tego typu produkty. Zachęca do spożywania tego owocu, gwarantując, iż nie wywołuje on nudności ani innych ubocznych skutków, a im więcej się go je, tym bardziej ma się na niego ochotę. Amerykański chemik pracujący na u.s. Rubber plantations w sumatrze bardzo wzbraniał się przed zjedzeniem durianu, aczkolwiek po przełamaniu się stał się jego wielkim zwolennikiem. Jego smak opisuje jako że „absolutnie pyszny (...). Coś w rodzaju mikstury lodów, cebuli, przypraw i bananów”.4. Durian – wartości odżywcze
Średni owoc durianu waży około 600 g. Poza tym w jego składzie można znaleźć magnez, fosfor, potas, wapń, cynk oraz spore ilości błonnika. Owoc durianu jest prawdziwą bombą witaminową. Durian jest źródłem witamin z grupy B – B1, B2, B3, B6, oraz witaminy C. Źródło: Durian, raw or frozen, USDA, ndb.nal.usda.gov/ndb/ (31.01.2018). Tabela 1. Przedstawia wartość odżywczą w 100 g owocu.5. Durian – właściwości zdrowotne
Wywar z liści i miąższu wykorzystuje się w obrzękach, chorobach skórnych oraz do kąpieli dla osób cierpiących na żółtaczkę. Durian wykazuje prozdrowotne właściwości. Ponadto jest również używany w tradycyjnej medycynie azjatyckiej jako lek przeciwgorączkowy oraz silny afrodyzjak. Miąższ owocu stosowany jest jako skuteczny środek przeciwko próchnicy.6. Durian – zastosowanie w kuchni
W Indonezji używa się go do przygotowania sosu, który spożywa się razem z ryżem. Mieszkańcy Półwyspu Malajskiego konserwują miąższ durianu w soli, aby mieć do niego dostęp przez cały rok. W gastronomii wykorzystywane są również nasiona durianu – spożywane w formie gotowanej, smażonej, prażonej lub suszonej. Następnie jest używany jako przyprawa do tradycyjnych potraw i słodyczy kuchni południowo-wschodniej Azji. W Palembang natomiast miąższ jest fermentowany, czasem wędzony i podawany jako przystawka. Niedojrzałe owoce są gotowane w całości i spożywane jak warzywa. Miąższ durianu jest najczęściej spożywany na surowo, najlepiej po schłodzeniu w lodówce, a czasem gotowany z cukrem lub w wodzie kokosowej.7. Durian – gdzie kupić?
W Internecie można znaleźć jeden sklep, w którym cena tego owocu wynosi 250 zł za sztukę. Aby poznać smak durianu, można kupić cukierki durianowe, w skład których wchodzi suszony miąższ owocu. Durian można kupić w sklepach z kuchnią azjatycką. Mimo że kraje azjatyckie produkują przetwory z durianu, tj. Suszone kawałki owocu bądź zawieszone w syropie w puszce, to w polskich sklepach rzadko można spotkać tego typu produkty. Jednak jego ilość nie jest duża, gdyż występuje on dopiero na 4. Miejscu na liście składników. Niestety w Polsce jest bardzo trudno dostępny.8. Durian – ciekawostki
Ze względu na charakterystyczny silny zapach spożywanie durianu jest zakazane w większości miejsc publicznych w południowej Azji. Dla podróżujących może być to zabawne, gdy podczas jazdy pociągiem widzą tablicę z napisem „No durians” (Rysunek 1).
