Szukaj
Język
Choroby, które utrudniają odchudzanie
Spis treści
1. <extra_id_0> Leczenie <extra_id_1> Leczenie <extra_id_2>Źródła:
Wykazano również, że na zaburzenia funkcjonowania tarczycy szczególnie narażone są kobiety po 45 roku życia (okres pokwitania). Brak zauważalnych efektów odchudzania pomimo stosowania diety z ujemnym bilansem kalorycznym powinien nakłonić do zbadania tarczycy. Tarczyca produkuje dwa hormony, bardzo ważne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu: tetrajodotyroninę, zwaną również tyroksyną (T4) oraz trójjodotyroninę (T3). Wpływają również na przemiany energetyczne, wytwarzanie ciepła, metabolizm białek, tłuszczów i węglowodanów oraz gospodarkę wapniowo-fosforanową. Niedoczynność tarczycy powoduje zwiększenie wydzielania TSH (to hormon produkowany przez przysadkę mózgową, stymulujący tarczycę do produkcji i wydzielania hormonów tarczycy) i jednocześnie zmniejszenie wydzielania hormonów tarczycy. Jeśli zauważysz u siebie powyższe objawy, niezwłocznie udaj się do lekarza specjalisty. Niedoczynność lub nadczynność tarczycy występują zdecydowanie częściej u kobiet niż u mężczyzn. Przyczyną zaburzeń są zmiany hormonalne, które występują w tym wieku. Dlaczego? Hormony te warunkują prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego i układu krążenia, a także gospodarki wodno-elektrolitowej. Wszelkie zaburzenia prawidłowego funkcjonowania tarczycy wpływają na spowolnienie pracy organizmu, co może doprowadzić do zwiększenia masy ciała. Do objawów niedoczynności tarczycy poza wzrostem masy ciała zalicza się m.in. Przewlekłe zmęczenie, zaparcia, suchość skóry i włosów, osłabienie mięśni, bóle, zwiększona wrażliwość na zimno. Do najczęstszych chorób tarczycy należą niedoczynność i nadczynność tarczycy oraz Hashimoto (autoimmunologiczne zapalenie tarczycy).2. <extra_id_0> Choroba Hashimoto Polski: <extra_id_1>
Choroba stanowi główną przyczynę rozwoju niedoczynności tarczycy. Warto przy tym zaznaczyć, że sama choroba Hashimoto nie wywołuje objawów, jednak stopniowe wyniszczanie tarczycy prędzej czy później prowadzi do jej niedoczynności. Ważne, aby po uzyskaniu diagnozy zadbać o zmianę stylu życia – unikać stresu, wysypiać się, wdrożyć aktywność fizyczną o umiarkowanej intensywności, zadbać o prawidłowo zbilansowaną dietę o działaniu przeciwzapalnym (np. Dieta śródziemnomorska) oraz regenerację. Najczęściej dotyka osoby w wieku 30–50 lat. Z kolei niedoczynność tarczycy w większości przypadków powiązana jest z występowaniem nadwagi i otyłości. Ze względu na to, że choroba Hashimoto należy do grupy chorób autoimmunologicznych, jej występowanie może zwiększyć ryzyko m.in. Cukrzycy typu 1, RZS (reumatoidalne zapalenie stawów), stwardnienia rozsianego czy celiakii. Choroba Hashimoto należy do grupy chorób o podłożu autoimmunologicznym.3. Zespół policystycznych jajników (PCOS)
Oprócz otyłości PCOS charakteryzuje się nieregularną miesiączką (bądź jej całkowitym zanikiem), hiperandrogenizmem oraz występowaniem pęcherzyków w jajnikach, których obecność jest stwierdzana na podstawie USG. W przebiegu zespołu policystycznych jajników wzrasta ryzyko wystąpienia nadciśnienia. Za sprawą tego hormonu dochodzi do wzrostu zarówno masy mięśniowej, jak i tkanki tłuszczowej. Zespół wielotorbielowatych jajników (PCOS) to choroba, która w większości dotyka kobiety w wieku rozrodczym. W efekcie dochodzi do zaburzeń gospodarki węglowodanowej i gospodarki lipidowej. Można też zaobserwować zwiększony poziom testosteronu. Redukcja tkanki tłuszczowej w PCOS jest możliwa, należy jednak szczególnie zadbać o odpowiednią dietę i aktywność fizyczną. Nadmierna masa ciała jest bardzo często jednym z pierwszych objawów skłaniających kobiety do wykonania badań.4. Insulinooporność
Trzustka w dalszym ciągu produkuje określoną ilość insuliny, lecz zmniejsza się wrażliwość tkanek na insulinę. Warto zaznaczyć, że otyłość nie jest skutkiem insulinooporności, lecz to nadmiar tkanki tłuszczowej stanowi jej przyczynę, chociaż jej występowanie jest również bardzo często uwarunkowane genetycznie. W celu uzyskania diagnozy należy zbadać gospodarkę węglowodanową organizmu. Poziom insuliny we krwi jest prawidłowy lub podwyższony, mimo to tkanki stają się mniej wrażliwe na jej działanie. Funkcje insuliny (regulacja poziomu glukozy we krwi) zostają zaburzone. Insulinooporność przyczynia się do występowania przewlekłego zmęczenia, zaburzeń koncentracji, spadku energii, zwłaszcza po spożytym posiłku, czy napadów głodu. Insulinooporność to choroba zaliczana do grupy zaburzeń metabolicznych.
